Dag 7

Dag 7 Chatheau Salins-Luneville 48km

Wakker worden in relatieve luxe is altijd lastig. Warm zacht bed, geen gehannes met tenten of proberen tijd te winnen met slimmere logistiek, maar ook geen douche helaas. Stefan wordt slecht wakker, komt niet echt op gang heeft heimwee en ziet op tegen de eerste klim. Onze routegenoten hebben bandenpech. Leeg en zelfs een lek ventiel. Ik help ze uit de brand, en daarna gaan we toch echt op pad.

Het eerste stuk is echt een crime, drukke weg veel vrachtverkeer die echt geen rekening houden met ons als fietsers, dus we gaan maar lopen. Tot over de top en dan naar beneden. We zijn bang en durven niet goed snelheid te maken, dus onder aan de berg voor op de pedalen puf puf puf, maar we halen het wel. Een soort overwinningsroes.

Langzaam komt Stefan uit de dip. We razen langs diverse uitgestorven dorpjes, wat een troosteloosheid. We bereiden ons mentaal voor op DE KLIM, 8% en 1km. Voor we het weten staan we aan de voet en zijn we begonnen. Langzaam maar zeker in wandeltempo gaan we omhoog en wonder boven wonder, zonder afstappen komen we boven. Maar wat een bummer als we denken er te zijn komt er nog een stukje, we fietsen verder en ondertussen maken we grappen, en kijken we notabene rond. En ineens staan we op 325 hoogte. Cool. Adem zat, de beenspieren worden almaar sterker.

Naar beneden richting Serres en Maixe wordt ik ineens overvallen door emotie, tranen biggelen over mijn wangen. Alle momenten van zorg, onmacht, niet weten en wanhoop rond Stefan komen langs, en nu ineens wordt het me duidelijk dat wat een geweldige stap hij maakt, samen met mij, een soort boodschap van hoop en verwondering. Ik fiets met mijn kind met PDD-MCDD door de heuvels van Frankrijk op weg naar de Middellandse zee en de Mont Ventoux, omdat hij dat zelf heeft bedacht, omdat ik als vader hem wegwijs wil maken in de wereld, omdat ik als vader hem wil ondersteunen in alle plannen, bij hem wil zijn als hij de confrontatie met zichzelf aan moet gaan. Wat een kado kun je elkaar geven, maar ook aan andere ouders met kinderen met ass symptomen, deze mensen zijn uniek, eerlijk, sterk met een enorme eigen wil. Waar we ze in moeten en kunnen ondersteunen is praktisch worden in de wereld en leren afstemmen op de ander en de omgeving, wat een mooie reis.

Ons avontuur gaat verder over een lastig stuk weg 2% maar dan wel 4 km, gekke golvende irritante route. Maar daar is dan Uiteindelijk Luneville. En de camping wordt snel gevonden. Ook wasmachine munten geregeld, tent omhoog, douchen was verzamelen, en dan naar de le Clercq. Wat een winkel. Stefan had bedacht Surinaamse kip met rijst. We vinden zowaar een poulet roti, en de nodige andere etenswaren om de voorraad aan te vullen. We rijden bepakt en bezakt terug.

Inmiddels hebben we een buurvrouw gekregen, Hanneke, die er wat verloren, verregend , verlaten bij staat. We maken contact, en ik zie haar zichtbaar bijtrekken. We geven haar een mars en nodigen haar uit voor het avondeten. Dat valt in goede aarde. Daarna werk ik de route uit voor morgen en neemt Stefan de tijd bij te trekken in de tent. Pff morgen 90 km met 9 klimmen (totaal 10 km) voor de boeg. Maar houden we de tijdwinst, die we op dag 13 gebruiken als rustdag na een korte rit naar Pont de meix. De route doorgenomen met Stefan wat gepraat over de dag. En beginnen met koken. Kip klieven, veel rijst koken. Goed dat er een gast is, komt in ieder geval alles op. Nog even
bijkletsen, met Hanneke en Chris, die inmiddels ook is aangeschoven. Gezellig.

Nu even verder typen en dan naar bed.
Fijne korte dag een lekker opladen voor morgen.

Gevoelens

Moed en vreugde maar ook nog steeds onzekerheid, Hélène voelt ver weg, lastig om goed verbinding te krijgen. Stefan groeit zienderogen. Ik voel nu niet zo veel, ben erg bezig met de route, logistiek, zorgen voorbereiden, dus wat mijn stemming nu is, geen idee.

Heb ik nog zin, is dit mijn manier van vakantievieren??? Geen idee, ik zie ook uit naar thuis, naar huiselijkheid. Ik voel nu meer een fietsnomade, logistiek, eten, route..

Hoofdstuk van Stefan

Lekker hoor, zo’n kort dagje. Maar flinke klim stukken. 8% berg zo gedaan. De verlengde hobbel en we zijn er. De routegenoten van gisteren zijn doorgegaan naar charmes, dapper. Op de camping ga ik ff helemaal uit! Lekker. Beetje dit, beetje dat, en verder nothing At all. Afwassen met onze buurvrouw en lekker liggen. Morgen lange dag. Nu nog overleven.

Tot morgen! Stefan 😉