Dag 4

Dag 4 Kyllburg-Konz 66km (deel 1)

Vandaag naar Konz. Met een korte treinetappe naar Erdorf. We zijn snel ingepakt. Geen pap maar broodjes van de camping. Dat is even lekker. 08.15 rijden we weg. Nog even 25% omhoog bij de camping als ochtend gymnastiek en dan naar het station.

We zijn lekker op tijd, kaartjes kopen en dan…… Regen. Het begint langzaam maar steeds meer door. Daar komt eindelijk ook de trein, met een mega opstap om de fiets in te tillen. Pfff wat een klus, ik haal mijn kuit open aan de pedalen. AUw grrrrr. En dan 7 minuutjes naar Erdorf. Ineens vliegt het me aan, die fietsen hoe moet dat zo, en als de trein wegrijd, en als mijn fiets er nog in staat, tranen biggelen over mijn wangen, ik voel paniek en dat het even allemaal teveel is. De trein stopt en hup de fietsen eruit. Dit is meer stress dan al het fietsen bij elkaar. En daar staan we op het perron, en we moeten naar de andere kant met?….. De trap, pfff zeul, zeul naar beneden, zeul, zeul naar boven, met zijn 2’en klaren we de klus. Meer en meer gaat Stefan ook zien waar en hoe hij kan helpen. Dat is erg fijn.

Op het perron in de regen onze nylon regentubes aan (lek lek) en fietsen maar.. Nog een paar spijkers 12% of meer korte hellinkjes en dan wordt het vlakker. We zijn lekker aan het trappen en dan ineens voel ik de kou komen. Stoppen warme spullen aan. Nog geen broek wel een truitje en weer door naar Auw (tsja zo heet het dorp). Geen cafe open, dan maar door en dan ineens een Imbiss met Kafee en Kuchen. We stoppen doen de beenstukken aan en gaan zitten. Steef heeft een goed idee, laten we wat langer wachten totdat de regen wat voorbij is. De Imbissman verzekerd ons dat de regen snel voorbij is, want er komt al heldere lucht. En inderdaad de regen begint op te houden. Nog 1 spijker voorbij Kordel, en daar red ik de klim niet en met de elegantie van een dode walrus val ik linksom in de berm, onder een luid scanderen van de nodige mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen. En zo is mijn bijnaam geboren Killer Walrus (lol)

En dan begint het uit te vlakken en komen we aan bij de Moselradweg. We trekken alle warme spullen uit en zetten de gang erin richting Trier, voor het culturele moment van de dag. Maar ook dit wordt dit bereikt na een zorgvuldig uitgevoerd wielerpad drama midden in de stad. Stefan stuurt mis en botst tegen een paal, de Voortassen blijven steken en hij smakt op de grond vlak voor het drukke verkeer. Ik schrik me kapot. Tranen, frustratie bij Steef, schrik en onmacht bij mij, dit is geen lolletje. We wandelen dan maar in alle rust naar de stad, totdat we weer veilig kunnen fietsen. We ooh en aahen en fotograferen als volleerde Japanners bij de Porta Nigra, eten een pannenkoek, een broodje, een reep en drinken de nodige liters water. Er komt nog een nederlandse man naar ons toe. Hij verteld over zijn ervaring over de route, hij vond het zwaar en tegenvallen en het eindstuk was niks. Ik zie Stefan van kleur verschieten, en bedankt, precies wat ik nodig had. Stefan en ik kunnen het gelukkig relativeren: dit was zijn ervaring, wij hebben straks onze. En dan de laatste 10 km naar Konz. We zijn een beetje uitgepierd door de regen.

14.00 uur rijden we de camping op, melden ons en besluiten tot een schnitzelmoment vanavond. De tent staat in een poep en een scheet, Stefan richt hem verder in en ik ga boodschappen doen. Na een uurtje of zo ben ik terug met de nodige snacks en voorraad voor het volgende stuk. We gaan douchen, kleren soppen en ophangen, eten appel, tomaat wortel en worst, wat chips en drinken punica. De energie neemt toe. Nog een bamisoepje en dan gaat Stefan Chillen en ik loop de fietsen na. Kettinkje schoonmaken, even inolien, bandjes op druk brengen (turbo morph wat een pomp), en dan schnitzel.

Even vergeten in Duitsland zijn de schnitzels GROOT, dus die kreeg Stefan niet helemaal op. We trekken allengs bij, wel wat stram maar dat mag ook wel. Morgen naar Frankrijk Volstroff, spannend met weer een paar klimmetjes aan het einde. Voelt alsof we nu echt op de route zitten. De Eifel, was wel wat saai. Maar goed.

Gevoelens.

Vanmorgen lichte paniek en angst met de fietsen in de trein. De kou gaf me een mindfuck, wat als we zonder eten komende zitten in Frankrijk. Wat als we het echt niet gaan redden. Dit zijn geen gevoelens maar gedachten, ik voel onzekerheid, en we zijn op avontuur.. Stefan geeft aan door te willen, dit avontuur gaat niemand ons afpakken en we hebben straks geweldige verhalen. Vandaag houd zijn optimisme en eenvoud me op de been. Dank je wel Stefan. Ik kom mezelf nu al flink tegen..

Hoofdstuk van Stefan

De conclusie van de dag… Regen, regen en nog eens regen! Eerst de klim, dan de trein wat wel lekker was. (Ik was een halte later uitgestapt in het geval eh… Fietsen verplaatsen) en op weg. We komen kletsnat aan bij ons brakepunt in Auw… Shit! Geen cafe open! Dan maar 1tje verder. In Kordel sloeg ik mijn slag. Ik had het geweldige idee om te wachten op het opklaren. Geniaal, al zeg ik het zelf. Met veel geklim, gedaal, gebots en dode walrussen halen we Trier. Maar dan… Weer fatale val! Knie weer open door een kut lantaarnpaal! Hoe dan ook, backup gebruiken, lachen en door. Japans instinct aan bij de porta nigg… Eh… Nigra en weer door. Als we bij de camping zijn, tentje op en dan denk ik maar aan een ding… SCHNITZEL!!!! Maar die zijn groot! Nou, ik brei er een eind aan, morgen weer meer.

Truste! Stefan 😉